Varkenskot

Vrijdag 24 januari '20

Volgens de weerberichten een droog weekend in het vooruitzicht en de mogelijkheid om weg te kunnen gaan met de moby. Wat doet een mens dan ?
Juist, er op uit trekken, dus na het werk reden we richting Waldfeucht in Duitsland. Een kleine 100km verplaatsing naar een klein dorpje waar we nog niet geweest waren.
Bij aankomst plaatsen we ons op de camperplaats die op 500m van het dorp lag.
Fris en koud buiten dus na installatie op de camperplaats keken we nog wat naar de buis in ons warme mobiele huisje voor we gingen slapen.

Zaterdag 25 januari '20



Uitslapen en daarna rustig aan ontbijten. Een vast stramien in de winter om lang in ons bedje te blijven liggen voor we echt aan de dag beginnen.
Na ons ontbijt wandelen we naar het winkelcentra juist buiten Waldfeucht (zo een 1,4km van de camperplaats).
Daar doen we wat centjes op in de Rossman, Aldi en Rewe voor we terug naar de moby trekken.
Rond 13.30u vertrekken we dan voor een wandeling van ongeveer 7,5km door het hinterland van Waldfeucht. Het is al een hele dag heel mistig en dat geeft de omgeving wel een spooky uitzicht, maar het is droog en dat is het belangrijkste.



Het is een toffe wandeling en dat ondanks dat we niet ver kunnen zien, maar dat maakt ons niet uit, we hebben fun en dat is het belangrijkste.
Aan de windmolen van Waldfeucht kijken we wat rond.
Het is één van de gerestaureerde graanmolens die zich hier in de omtrek bevinden en hij is maalwaardig.
Voor diegene die interesse hebben om daar ooit eens de binnenkant van te zien dan kan dat alleen op donderdag van 10u tot 13u.



Van hier uit is het niet zo ver meer naar het dorpje waar we in het centrum eens gaan kijken.
Het dorp is echt wel een klein gehucht maar er zijn wel een paar mooie gebouwen te zien zoals een veel te grote kerk, een paar herenhuizen en oude bakkerswoningen.



Langs wat singletrails zijn we vanuit het centrum zo weer bij de moby.
De gpx-track kan je downloaden op G-Ti en MRA.
De rest van de avond genieten we van de rust en de warmte tot het tijd is om ons bedje in te kruipen.

zondag 26 januari '20



Vandaag stonden we op onder heel andere weersomstandigheden. Het was hier serieus aan het opklaren, de mist was weg en we konden een heel pak verder kijken dan gisteren.
Het duurde dan ook niet lang na het ontbijt voor we de wandelschoenen aantrokken om een wandeling te doen door het natuurgebied 'Der Selfkant'.
'Der Selfkant' heeft een oppervlakte van 129 km² met 31.000 inwoners en is de meest westelijk gelegen regio van Duitsland die op een lijn van 50 km de grens naar Nederland en de Nederlands/ Belgische maasregio vormt. De gemeentes Gangelt, Selfkant en Waldfeucht zijn verbonden door hun rijkdom aan natuurlijk landschap.



We genieten er van de plaatselijke fauna en flora, en natuurlijk ook van de zon. Zalig om te wandelen hier, dat hadden we nooit op voorhand gedacht.
Zo zie je maar dat je na je hele leven kamperen toch nog plekjes vind van, "ja hier is het echt wel leuk".



Na een tijdje gaan we in Haren op de grens terug richting Waldfeucht, maar eerst gaan we nog een hapje eten in gasterij 't Berghoes, echt een aanrader om hier iets te knabbelen en drinken.



Na een lekkere tosti hawai en bolognaise zijn we terug weg met de grens als leidraad. Door bos en veld naderen we Waldfeucht weer en we wandelen bijna de hele tijd in het zonnetje, het doet smachten naar de lente.



Voor we het goed en wel wisten zat onze wandeling van 11km er op. Heel mooi hier en zeker voor herhaling vatbaar.



De gpx-track van de wandeling kun je downloaden op G-Ti en op MRA
Aan de moby eerst nog wat buiten genieten van een koffietje om daarna onze service te doen en nog een volle 100km huiswaarts te rijden waar we alweer konden plannen voor ons volgende uitje.



Klik hier voor het overzicht van de kleine trips